تِنیس ورزشی راکتی است که بین دو نفر (سینگل) یا بین دو تیم دونفره (دوبل) بازی می‌شود. هر بازیکن راکتی دارد که دارای صفحه‌ای از شبکه توری است. بازیکن با این راکت، توپی لاستیکی با پوشش نمدی را به زمین حریف پرتاب می‌کند. بازیکنی (یا تیمی) که زودتر امتیاز نهائی را به دست آورد برنده‌است.

این ورزش ابتدا در بریتانیا و بیشتر میان اشراف‌زادگان رایج شد و سپس به سایر کشورهای انگلیسی زبان رفت و اکنون در همه کشورها بازی می‌شود. به دلیل تجهیزات گران قیمت و زمین مناسب برای انجام این ورزش، هنوز هم تنیس به عنوان یکی از ورزش های گران قیمت شناخته می شود.

تنیس از ورزش‌های المپیک است. در برخی از کشورها به آن تنیس میدانی می‌گویند تا از ورزش دیگری بنام تنیس شاهی که در سالن و در زمینی با ابعاد متفاوت بازی می‌شود و همچنین تنیس روی میز (که در برخی کشورها با نام پینگ پنگ) متمایز گردد.

ورزش تنیس در قرون دوازده و سیزده میلادی در کشور فرانسه ابداع شد. ارائه جدی این ورزش در سال ۱۸۷۲بود که سرگرد هاری جم این ورزش را در شهر لمینگتن (انگلستان) به مردم معرفی کرد. در آن زمان مقررات و خصوصیات این ورزش با تنیس مدرن تفاوت های بسیاری داشته است. در سال ۱۸۷۷ (میلادی)، اولین بار در دنیا مسابقات تنیس با مقررات و قوانین بخصوصی در زمین‌های تنیس «باشگاه تنیس و کروکت ال انگلند» ویمبلدون برگزار گردید، محلی که هم اکنون بزرگ‌ترین مسابقات تنیس دنیادر آن برگزار می‌شود.به طور کلی تنیس اصلی‌ترین ورزش راکتی است . ورزش هایی چون پینگ پنگ، گلف و بدمینتون از تنیس منشاء گرفته‌اند.

تاریخچه تنیس در ایرانظهور ورزش تنیس در ایران به بعد از جنگ جهانی دوم بازمی گردد. پیش از این در فاصله سالهای (۱۳۱۵-۱۳۱۸) باشگاه بوستان ورزش که دارای چندین زمین تنیس بود، در محلی روبروی ورزشگاه شهید شیرودی فعلی به مدیریت شادروان شکوهی گشایش یافت . ورزشگاه شهید شیرودی ( امجدیه سابق) نیز همزمان با ورزشگاه بوستان ورزش با یک زمین تنیس درمحل کنونی افتتاح و نخستین مسابقات قهرمانی تنیس کشور در سال ۱۳۱۸در همین ورزشگاه برگزار گردید. گفتنی است که ورزش تنیس بخاطر حضور اتباع انگلیسی در آبادان رونق خاصی داشت و اولین مسابقه تنیس بین تیم های آبادان و تهران به سالهای ۱۳۱۷-۱۳۲۰بر می گردد. پس از جنگ جهانی دوم مسابقات قهرمانی تنیس کشور تاسال ۱۳۲۲جریان داشت که برادران نعمانی ( هانری وژوزف ) در صدر بازیکنان قرار داشتند .از سال ۱۳۲۲-۱۳۳۲مقام قهرمانی تنیس کشور در اختیار ژرژ آفتاندلیان قرار داشت.) اولین سالی که ایران در جام دیویس شرکت نمود ۱۹۵۹بود. تیم تنیس جام دیویس ایران به مدت ۳۱سال در جام دیویس بازی کرده و مجموعا ۶۴بازی انجام داده است ) که حاصل آن ۳۲برد و۳۲باخت بوده : بیشترین برد از آن منصور بهرامی با ۲۴برد.ث بیشترین بازی برنده سینگل از آن تقی اکبری با ۱۷برد . بیشترین بازی برنده دوبل ازآن کامبیز درفشی جوان با ۱۲برد. بهترین تیم دوبل از آن کامبیز دزفشی جوان و مصطفی صالح با ۶برد . طولانی ترین بازیها از آن کامبیز درفشی جوان با ۲۲بازی . و بیشترین سال عضویت در تیم دیویس کاپ از آن تقی اکبری با۱۵سال است.

طی دهه های گذشته میزان فعالیت ورزشی در میان زنان و دختران به نحو محسوسی افزایش پیدا نموده است. موازی با افزایش میزان پرداختن به ورزش میزان بروز 3 آسیب ورزشی زنان نیز افزایش یافته است که آنرا تحت عنوان آسیبهای سه گانه ورزش بانوان معرفی خواهیم نمود.

البته که این سه گانه در زنان ورزشکار شایعتر رخ می دهد اما می تواند در دختران و زنان غیر ورزشکار هم رخ دهد. تشخیص اغلب مشکل و با تاخیر صورت آسیب سه گانه در ورزش بانوان می گیرد و ابعاد این 3 آسیب بخصوص هنگامی بیشتر مشخص می گردد که فرد ورزشکار به دوران یائسگی برسد, زمانی که پوکی استخوان تشدید شده ای را تجربه خواهند کرد.

رهنمودهای زیادی در مورد زمان شروع و چگونگی شروع شرکت در ورزش وجود دارد. این رهنمودها بر اساس بهبود عملکرد و عوامل خطرزا طراحی شده‌اند...

سنین ۶-۲ سالگی: لازم است کودکان بیشتر در فعالیت‌های شادی‌آور و فرح‌بخش شرکت کنند. در این سن کودک، توانایی شرکت در ورزش‌های سازمان‌یافته مانند فوتبال را ندارد زیرا توانایی حرکتی و تعادلی کامل نیست و محدوده توجه او محدود است.

مهارت‌هایی مانند دویدن، پریدن و شنا را می‌توان به کودک آموزش داد. در این سن، ورزش باید با حداقل آموزش باشد و از ایجاد رقابت و مسابقه بین کودکان جلوگیری شود. هدف اصلی باید لذت بردن از ورزش باشد.

سنین ۱۰-۶ سالگی: گرچه بهبود تعادل و حرکت به‌دست آمده اما هنوز هماهنگی لازم بین دست و چشم به‌وجود نیامده است بنابراین کودک می‌تواند به‌طور محدود به ورزش‌های سازمان‌یافته بپردازد. ورزش‌هایی مانند ژیمناستیک، شنا، تنیس برای کودک مناسب است. در این سن تاکید بر آموزش تکنیک است و باید به رقابت و مسابقه کمتر اهمیت داده شود.

سنین ۱۲-۱۰ سالگی: سطح شعور و فهم و توانایی یادگیری، تعادلی و حرکتی کودک افزایش می‌یابد و می‌تواند حرکت‌های پیچیده و تکنیک و تاکتیک را یاد بگیرد و در ورزش‌های سازمان‌یافته و برخوردی شرکت کند.

ورزش‌هایی مانند والیبال، بیسبال، فوتبال و دوچرخه‌سواری برای این سنین مناسب هستند.

در باشگاه‌ها تمرین با وزنه‌های کوچک ایرادی ندارد ولی ورزش‌هایی مانند وزنه‌برداری و پاورلیفتینگ برای کودکان ممنوع است.

بدنسازی با وزنه باید بعد از سن بلوغ آن هم همواره تحت‌نظر مربی انجام گیرد. ورزش‌های پربرخورد و تماسی مانند بوکس، کشتی، هاکی و پاورلیفتینگ بهتر است بعد از ۱۵ سالگی شروع شوند ولی به‌طور کلی می‌توان گفت مناسب بودن شدت و نوع ورزش را رضایتمندی کودک و لذت بردن او تعیین می‌کند. علاوه بر این، ورزش تاثیری بر سن بلوغ ندارد مگر در دخترانی که رژیم غذایی شدید گرفته باشند و والدین نباید از این بابت نگران باشند.

منبع:aftabir.com

متخصص پزشکی ورزشی : دکتر احمد باقری‌مقدم

پياده‌روي ورزش بسيار خوبي براي تعداد زيادي از افراد است. اگر شما نيز پياده‌روي مي‌کنيد و قصد داريد حين پياده‌روي کالري بيشتري بسوزانيد و قصد داريد با اين کار وزنتان را کنترل ‌کنيد، بايد کمي ‌بيشتر فعاليت کنيد تا ميزان کاهش وزن را به حداکثر برسانيد.

دویدن ورزش ساده است که نیاز به امکانات زیادی ندارد، انجام آن تنها نیاز به اراده و پشتکار دارد. انجام مداوم این ورزش فواید بسیاری برای سلامتی به همراه دارد.

می‌دانیم که ورزش برای سلامتی بسیار مفید است. از میان تمام ورزش‌ها، دویدن یکی از متداول‌ترین آن‌هاست که برای تناسب اندام و قوی‌شدن بدن توصیه شده است. آشنایی با فواید این رشته شاید به تنهایی گویای این باشد که چرا دوومیدانی را مادر ورزش‌ها نامیده‌اند.

تاریخچه ورزش کشتی در ایران در دوران صفویه و زندیه، کشتی و ورزش باستانی و پهلوانی رونق بی‌سابقه‌ای در ایران یافت به طوری که در هر شهر صدها پهلوان بنام وجود داشته است. در دواران قاجاریه علاقه به این ورزش چنان زیاد شد که در دوران ناصرالدین‌ شاه برای اولین بار شخصی به نام صاحب الدوله مأمور توسعه کار ورزش کشتی شد و به زودی کشتی چنان رواج پیدا نمود که در تمامی روزهای تعطیل پهلوانان در میادین شهر به کشتی گرفتن می‌پرداختند.

المپيك 1964 توكيو اولين المپيكي بود كه زنان ايراني در آن حاضر بودند . در اين رقابت ها رشته دوميداني نازلي بيات ماكو در پرش ارتفاع ، ژوليت گفركف در پرتاب ديسك و سيمين صفامهردر دو 100 متر و پرش طول نماينده داشت و در رشته ژيمناستيك هم جميله سروري حضور داشت.

المپيك 1976 مونترال ژيلا الماسي، گيتي محبان و مهوش صفايي شمشيربازان راه يافته به اين رقابتها بودند. اين درحالي است كه در بخش تيمي شمشيربازي هم گيتي محبان، ژيلا الماسي، مهوش صفايي و مريم آچاك با حريفان خود مبارزه كردند.

ليدا فريمان در سال 1996 آتلانتا اولين تيرانداز المپيكي ايران بود كه در رشته تفنگ 10 متر بادي حضور داشت و توانست رنكينگ 47 را به دست بياورد.

المپيك 2000 سيدني هم منيژه كاظمي در رشته تپانچه 10 متر بادي تير حضور داشت.

در المپيك 2004 آتن نسيم حسن پور در 10متر تپانچه بادي نماینده ایران بود.

سال 2008، المپيك پكن نجمه آبتين در تيروكمان، هماحسيني در قايقراني كه پرچمدار كاروان ايران دراين رقابت هاهم بود و سارا خوش جمال فكري در وزن منفي 49 تكواند نماینده ورزش بانوان ايران بودند.

در المپیک 2012 بانوان ورزشكار ايران بدون وايلد كارت و با كسب سهميه مستقيم به المپيك لندن رسيده‌اند که زهرا دهقان در تيروكمان، ليلا رجبي در دوميداني ، آرزو حكيمي و سولماز عباسي در قايقراني، مه لقا جام بزرگ و الهه احمدي در تيراندازي ، ندا شهسواري در پينگ پنگ و سوسن حاجي‌پور در تكواندو نماینده بانوان ایران در این مسابقات بودند.

ورزش زنان شامل همه مسابقات خاص زنان چه در شکل حرفه‌ای، آماتور یا ورزش همگانی در تمام رشته‌های ورزشی می‌شود. مشارکت زنان در ورزش درقرن بیستم میلادی، به ویژه در اواخر آن افزایش چشمگیری یافت. این افزایش تحت تأثیر تغییرات فرهنگی جامعه بود که بر برابری جنسیتی تاکید داشت.

در دنیای امروز شاید هیچ رشته ورزشی که زنان در آن مشارکت نورزند یا آن که ورزش ویژه‌ای برای زنان تلقی شوند یافت نگردد، اما میزان این مشارکت در هر رشته ورزشی و هر کشور تفاوت دارد.

فرهنگ برخی از کشورها  محدودیتهایی را برای حضور زنان در بعضی از رشته‌ها به همراه دارد و نیز میزان مشارکت و علاقه آنان در برخی از رشته‌های ورزشی مانند بوکس، کشتی، وزنه‌برداری و انواع فوتبال بسیار کمتر از همبازیان مرد خود است. در مقابل در تعدادی از ورزش‌ها مانند تنیس، ژیمناستیک، پاتیناژ نمایشی و والیبال ساحلی ورزشکاران زن اهمیت بیشتر یا حداقل برابری با همتایان مرد خود یافته‌اند. تعداد دیگری از رشته‌های ورزشی نیز مانند نت‌بال و سافت‌بال به ورزش‌هایی زنانه معروف شده‌اند.

ورزش شنا یكی از محبوب ترین ورزشها در بین اقشار مختلف مردم است. فردی كه شنا می كند، نه تنها از این طریق احساس راحتی و نشاط می كند بلكه در اثر شنا كردن قابلیتهای جسمانی خود را از قبیل استقامت دستگاه گردش خون و تنفس، قدرت، سرعت و انعطاف پذیری مفاصل شانه و مچ پا افزایش می دهد. ورزش شنا ورزشی است كه از سن نوزادی تا سن كهنسالی میتوان آنرا انجام داد و به طور كلی ورزشی است كه هیجان و اضطراب را كاهش داده، عضلات را قوی و محكم كرده و بدن را نرم و انعطاف پذیر می سازد و باعث می شود كه فرد انرژیی بیشتری برای انجام كارهای روزانه خود كسب كند...

شواهد باستان‌شناسی نشان می‌دهند که قدمت شنا و شنا کردن به ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد در تمدن مصر و بعد از آن در تمدن‌های آشور و یونان و روم باستان باز می‌گردد. آنچه از گذشته آموزش شنا می‌دانیم بر اساس یافته‌هایی است که از «حروف تصویری» هیروگلیف مصریان به دست آورده‌ایم. یونانی‌های باستان و رومی‌ها شنا را جزو برنامه‌های مهم آموزش نظامی خود قرار داده بودند، و مانند الفبا یکی از مواد درسی در آموزش مردان بوده‌است. شنا در شرق به قرن اول قبل از میلاد باز می‌گردد. ژاپن جایی است که شواهد و مدارکی از مسابقات شنا در آن وجود دارد. در قرن هفدهم به دستور رسمی حکومتی شنا به صورت اجباری در مدارس تدریس می‌شد.

ا

اسناد تاریخی به وضوح نشان می دهند بازی یا نوعی ورزش بدنسازی كه عبارت بود از ضربه زدن به توپ با پا و فرستادن آن به درون توری كوچك ، در قرن دوم و سوم قبل از میلاد در دوران فرمانروایی خاندان « هان » در ارتش چین مرسوم بوده است.

همچنین اسنادی مستحكم تر نشان می دهند مرزبندی زمینی برای بازی ضربه به توپ با پا ، در شهر كیوتوی ژاپن اتفاق افتاده است. در یونان و روم قدیم نیز نوعی بازی شبیه به فوتبال كنونی وجود داشته است ، البته هر تیم بیش از 27 بازیكن داشت.

به هر حال ذكر دقیق این مطلب كه فوتبال دقیقاً كی و كجا شروع شد امری ناممكن است . اما منطقی است كه بپذیریم بازی با توپ كه مادر ورزش های شكل یافته كنونی است ، بیش از 3000 سال قبل در جایی روی این كره خاكی وجود داشته است.

وَرزش به تمامی گونه‌های فعالیت فیزیکی بدن گفته می‌شود که شرکت کنندگان آن می‌توانند به صورت منظم و سازمان یافته یا گاه به گاه در آن شرکت کنند و از آن برای بهبود تناسب اندامشان و یا فراهم آوردن سرگرمی و تفریح بهره ببرند. ورزش می‌تواند به صورت رقابتی برگزار شود که در این صورت باید بر پایهٔ رشته قوانینی که مورد توافق همگان است، یک یا چند برنده در آن مشخص گردد که در این گونه ورزش‌ها شرکت کنندگان باید درجه‌ای از توانمندیهایمربوط به آن رشته را دارا باشند بویژه در رده‌های بالاتر. هم اکنون با در نظر گرفتن ورزش‌های تک نفره، صدها رشتهٔ ورزشی وجود دارد. ورزش‌های گروهی می‌تواند در افراد را در قالب دو یا چند تیم دسته بندی کند و تیم‌ها با هم رقابت کنند یا اینکه افراد به صورت تکی با دیگران رقابت می‌کنند. گونه‌هایی از فعالیت‌های غیر فیزیکی وجود دارد که گاهی آن‌ها را به ورزش نسبت می‌دهند؛ برای نمونه می‌توان به ورق بازی و بازی های تخته ای اشاره کرد. البته در حالت کلی نمی‌توان از این فعالیت‌ها با نام ورزش یاد کرد چون تکاپوی فیزیکی در آن‌ها وجود ندارد.

تعریف ورزش به هدف و منظور از انجام آن بستگی دارد.

برای نمونه پیکارهای شنا که در برابر هزاران نفر در یک استخر سرپوشیده مسابقاتی انجام می‌گیرد یک گونه از ورزش بشمار می‌رود در حالیکه شنا در یک استخر معمولی یا در دریا یک تفریح شمرده می‌شود.

رشته‌های فراوانی در ورزش وجود دارند و مردم زمان و هزینه زیادی را چه به عنوان شرکت کننده و چه به عنوان تماشاگر صرف ورزش می‌کنند.

ورزش و ورزش کردن طی سالیان طولانی از قالب یک تفریح و سرگرمی به قالب یک حرفه و فعالیت درآمده‌است و تعداد بیشماری از ورزشکاران حرفه‌ای در سراسر جهان از طریق ورزش به ثروت رسیده‌اند. این یکی دیگر از خصوصیات ورزش به شمار می‌آید.

امروزه ورزش زنان نیز جایگاه ویژه‌ای در مجامع بین‌المللی پیدا کرده‌است.

واژهٔ ورزش که از دیرباز معنای تمرین و ممارست داشت به هنگام تصویب «قانون ورزش اجباری در مدارس» در ۱۶ شهریور ماه 1306 خورشیدی به‌طور رسمی به معنای امروزی وارد قاموس واژگان دولتی ایران شده‌است.^*